Door mijn eigen proces en dat met mijn kinderen weet ik inmiddels hoeveel impact het verlies van een tweelinghelft – vaak al heel vroeg in de zwangerschap – kan hebben op het leven van een kind en het hele gezin.

Soms voelt het ouderschap als een reis zonder duidelijke route. Je doet alles met liefde, maar toch blijft er onrust.

 

Misschien herken je het wel: een kindje dat alleen op jou wil slapen, urenlang huilt, last heeft van reflux of moeilijk te troosten is. Je voelt je uitgeput, machteloos, en vraagt je af of je iets over het hoofd ziet. Of je hebt een kindje dat eerst heel ontspannen leek, maar na een paar maanden ineens niet meer alleen wil slapen, zich vastklampt aan jou, en voor wie afscheid nemen – bijvoorbeeld bij de opvang – ontzettend moeilijk is. En misschien werd alles nog intenser in de coronatijd, met minder sociale contacten en meer spanning thuis.

 

Dit is (ook) mijn verhaal. Onze oudste dochter kwam met 35 weken onverwachts ter wereld, was een huilbaby, had verborgen reflux en wilde alleen maar op ons slapen. We waren op – ik kan je vertellen: onze relatie is wel eens leuker geweest. Onze jongste leek eerst een relaxte baby, maar na zes maanden (toen ik weer ging werken en Covid uitbrak) veranderde dat. Ook zij wilde niet meer alleen slapen, alleen nog maar bij ons zijn, en bij het afscheid nemen bij de crèche brak mijn moederhart.

 

Nog steeds zie ik bij beide dochters die diepe behoefte aan nabijheid en verbinding. Maar ik zie ook hoeveel ze gegroeid zijn door samen met hen aan het thema van de alleengeboren tweeling te werken: meer ontspanning, minder angsten, meer zelfvertrouwen en beter voor zichzelf opkomen.